Przypominamy, że 1 stycznia tego roku weszły w życie zmiany w zakresie objęcia ochroną wynikającą z przepisów konsumenckich także przedsiębiorców będących osobami fizycznymi, zawierających umowę bezpośrednio niezwiązaną z charakterem ich działalności (wpisanym do CEIDG). Wskutek przepisów Tarczy Antykryzysowej nowe prawo zaczęło obowiązywać pół roku później niż zakładano. O założeniach przepisów chroniących jednoosobowych przedsiębiorców pisaliśmy już 6 lutego 2020 roku w Codzienniku Prawnym (http://kancelaria-ostafi.pl/przedsiebiorca-chroniony-jak-konsument/). Warto przypomnieć najbardziej kluczowe zmiany, gdyż od tej pory mogą przekładać się na obowiązujące procedury reklamacyjne oraz wzory umów, które powinny zostać dostosowane do nowych wymogów prawnych.
Po pierwsze, nowym uprawnieniem przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną w zakresie umów niezwiązanych z jego zawodowym charakterem jest uprawnienie do odstąpienia od umowy zawieranej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa w ciągu 14 dni bez podania przyczyny i bez ponoszenia kosztów (art. 27 i następne ustawy z 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta). Uwypuklenia wymaga, że ustawa przewiduje także sytuacje, w których od takich umów nie można odstąpić – m.in. w sytuacji, gdy rzecz ulega szybkiemu zepsuciu, gdy rzeczy ze względu na swój charakter zostają połączone nierozerwalnie z innymi rzeczami, a także gdy usługa została w pełni wykonana za wyraźną zgodą konsumenta, który przed świadczeniem został poinformowany, że po jego spełnieniu utraci prawo do odstąpienia od umowy. Przedsiębiorcy świadczący usługi lub oferujący towar powinni pamiętać o poinformowaniu konsumentów (a od 1 stycznia 2021 roku także w/w przedsiębiorców) o prawie odstąpienia od takiej umowy zawieranej na odległość, gdyż w przypadku braku takiej informacji, prawo odstąpienia od umowy wygaśnie dopiero po upływie 12 miesięcy od zakończenia terminu 14-dniowego.
Przedsiębiorca wpisany do CEIDG zawierający umowę spoza zakresu jego działalności korzysta także z ochrony przepisów dotyczących konsumenta zawartych w art. 385[1]–385[3] k.c., które dotyczą niedozwolonych postanowień umownych, jak również z większości przepisów dotyczących rękojmi za wady fizyczne lub prawne (na mocy obowiązujących art. 556 [4] i art. 556 [5]) k.c., które jeszcze do niedawna znacznie różnicowały sytuację konsumenta i dowolnego przedsiębiorcy reklamującego towar lub usługę.
Wobec obowiązywania opisanej nowelizacji warto zweryfikować obowiązujące w przedsiębiorstwie procedury po zgłoszeniu wad towaru lub usługi, jak również treść stosowanych wzorców umownych, czy nie zawierają klauzul abuzywnych.