W czerwcu 2020 roku ustawodawca wprowadził do kodeksu karnego nowy typ przestępstwa kradzieży szczególnie zuchwałej. Zmiana została uchwalona ustawą z dnia 19 czerwca 2020 roku o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz.U. z 2020 r. poz. 1086), która w założeniu projektodawcy miała służyć pomocy przedsiębiorcom w przezwyciężaniu skutków ekonomicznych związanych z ograniczeniami w funkcjonowaniu działalności gospodarczej w dobie epidemii. Mimo nazwy ustawy nowelizującej, zawiera ona jednak również przepisy karne, które już na pierwszy rzut oka nie są związane z celem jej ustanowienia. Nowy przepis art. 278a k.k. stanowi, że „kto dopuszcza się kradzieży szczególnie zuchwałej, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8”.  Zgodnie z ustawową definicją zawartą w art. 115 § 9a k.k. kradzież zuchwała ma dwie odmiany: – kradzież, której sprawca swoim zachowaniem wykazuje postawę lekceważącą lub wyzywającą wobec posiadacza rzeczy lub innych osób lub używa przemocy innego rodzaju niż przemoc wobec osoby, w celu zawładnięcia mieniem; – kradzież mienia ruchomego znajdującego się bezpośrednio na osobie lub w noszonym przez nią ubraniu albo przenoszonego lub przemieszczanego przez tę osobę w warunkach bezpośredniego kontaktu lub znajdującego się w przedmiotach przenoszonych lub przemieszczanych w takich warunkach. Już na pierwszy rzut oka, można zauważyć brak precyzyjnego ujęcia znamion nowego przestępstwa. W szczególności nieostre są określenia: „postawa lekceważącą lub wyzywająca wobec posiadacza rzeczy” oraz „mienie ruchome znajdujące się bezpośrednio na osobie”. Będzie to rzutowało na niejednolite kwalifikowanie przez sądy podobnych stanów faktycznych (jako kradzież albo jako kradzież szczególnie zuchwałą). Przestępstwo kradzieży w typie podstawowym funkcjonuje w polskim porządku prawnym jako przestępstwo z art. 278 k.k., a gdy wartość rzeczy nie przekracza 500 złotych – kradzież jest wykroczeniem z art. 119 k.w. Znowelizowany art. 130 § 2 k.w. stanowi, że przepisu art. 119 nie stosuje się, jeżeli sprawca popełnia kradzież w sposób szczególnie zuchwały lub z włamaniem. Oznacza to, że niezależnie od wartości skradzionego mienia, gdy kradzież zostanie uznana za „szczególnie zuchwałą”, będzie stanowiła nie wykroczenie, lecz przestępstwo zagrożone karą od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Konsekwencją górnej granicy zagrożenia za przestępstwo kradzieży zuchwałej z art. 278a k.k. (do 8 lat pozbawienia wolności) jest także odmiennie niż w przypadku kradzieży w typie podstawowym, brak możliwości skorzystania z dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Sądy będą zatem w przypadku drobnych kradzieży zuchwałych stawać przed dylematem, czy postępowanie takie bezwzględnie umorzyć w oparciu o przesłankę niskiej szkodliwości czynu (dotychczasowa praktyka wskazuje na rzadkie stosowanie tego rozwiązania), czy wymierzyć karę w granicach przewidzianych za przestępstwo. Na marginesie należy zaznaczyć, że wspomnianą ustawą wprowadzono także obostrzenie kary za czyn ciągły. Przywrócono również zasady orzekania kary łącznej, które obowiązywały do dnia 30 czerwca 2015 roku, w szczególności zrezygnowano z zasady pełnej absorpcji, wprowadzając w art. 86 k.k. zasadę, iż karę łączną orzeka się w granicach powyżej najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych. Podwyższono też w art. 37 a k.k. dolne granice kar ograniczenia wolności (3 miesiące) i grzywny (100 stawek dziennych) jako kar orzekanych zamiennie zamiast kary pozbawienia wolności. Kończąc, należy podkreślić, że uzasadnienie wprowadzenia przestępstwa kradzieży zuchwałej rosnącą liczbą drobnych kradzieży sklepowych na szkodę przedsiębiorców podczas pandemii COVID-19 nie jest prawdziwe, albowiem porównując liczbę kradzieży w marcu 2020 roku i marcu 2019 roku, odnotowano ich znaczący spadek. Analizując powyższe zmiany w zakresie prawa karnego, należy stwierdzić, iż nie są podyktowane one chęcią pomocy przedsiębiorcom, ale stanowią wyraz nieracjonalnego zaostrzania sankcji prawnokarnych, które nie ma uzasadnienia kryminologicznego.  

W niedługim czasie w życie wejdzie nowelizacja kodeksu spółek handlowych wprowadzająca m.in. prawo holdingowe, w tym instytucję „osądu biznesowego” (Business Judgement Rule). Ma być to forma miernika oceny biznesowej przy ocenie działań członków organów spółek. Projekt z 20 lipca 2020 roku wprowadza istotne zmiany w polskim prawie spółek handlowych, mające daleko idące konsekwencje prawne, ale z oczywistych względów również biznesowe, dla działających na rynku podmiotów korporacyjnych. Nowelizacja między innymi wskazuje prawo holdingowe jako odpowiedź na zmieniającą się obecnie rzeczywistość gospodarczą oraz ciągłe przeobrażenia w działalności gospodarczej. Nowelizacja ma też uregulować relacje pomiędzy grupami spółek. Reguła osądu biznesowego znana jest już za granicą. Wywodzi się z doświadczenia w doktrynie i orzecznictwie prawa spółek, a polega na tym, że sądy przyznają pierwszeństwo biznesowej ocenie sytuacji członków organów spółek, którzy odpowiadają za główną działalność operacyjną i decyzyjność w spółce. W konsekwencji, dyrektorzy, wykonując swoje funkcje kierownicze, mają obowiązek lojalności wobec korporacji. Uzasadnieniem tej zasady jest uznanie przez sądy, że w dynamicznie rozwijającej się gospodarcze organy zarządzające muszą mieć swobodę podejmowania decyzji bez nieustającej obawy przed możliwymi konsekwencjami prawnymi. Reguła ta ma być narzędziem wykorzystywanym przez sąd do powstrzymania się od przeprowadzenia bezgranicznej kontroli członków organów spółek i powinna być postrzegana jako kluczowy czynnik przy podejmowaniu decyzji biznesowych przez członków kadry kierowniczej spółki. Problematyka oceny odpowiedzialności członków organów wiąże się z praktyką stosowania wobec nich odpowiedzialności karnej wynikającej przede wszystkim z art. 296 kodeksu karnego. Problem w orzecznictwie polegał na sytuacji, w której członek zarządu lub członek rady nadzorczej działał w ramach swoich uprawnień i wyrządził spółce szkodę, mimo że nie naruszył bezpośrednio żadnej normy prawnej. Oczywiście wprowadzenie nowej zasady nie będzie ograniczało dotychczasowej odpowiedzialności karnej kadry zarządzającej spółkami za ewentualne czyny niedozwolone powstałe w toku prowadzenia spraw spółki. Nowelizacja jednocześnie chroni członków zarządzających, którzy przy wykonywaniu swoich obowiązków wykazali się starannością i lojalnością oraz zdecydowali się na podjęcie ryzyka biznesowego, mogą wiec liczyć na ochronę prawną w przypadku, gdy okaże się po czasie, że ich decyzja wyrządziła jednak spółce szkodę – wszak w biznesie często dzieją się rzeczy niespodziewane. Nowelizacja zakłada liczne zmiany w przepisach k.s.h. i zmierza do wprowadzenia odpowiedzialności spółki dominującej w stosunku do spółki zależnej, która wykonuje wiążące polecenia nałożone na nią przez spółkę dominującą. Przyjęty model odpowiedzialności to odpowiedzialność na zasadzie winy domniemanej, aczkolwiek spółka dominująca nie będzie ponosić odpowiedzialności, jeżeli działała w granicach uzasadnionego ryzyka gospodarczego, w tym na podstawie informacji, analiz i opinii, które w danych okolicznościach powinny być brane pod uwagę przy dokonywaniu starannej oceny. W celu kompleksowego zapoznania się ze szczegółami nowelizacji zachęcamy do lektury projektu lub kontaktu z kancelarią.

Ważna informacja dla podmiotów korzystających z kas fiskalnych – w dniu 1 stycznia b.r. weszły w życie zmiany w rozporządzeniu dotyczącym używania kas, które określa grupy podatników oraz czynności zwolnione z obowiązku rejestrowania w kasie, a ponadto określa szczegółowo warunki korzystania ze zwolnienia. Nowe przepisy zmieniają obowiązujące dotychczas rozporządzenie Ministra Finansów z 28 grudnia 2018 roku w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących. Nowe regulacje dostosowują dotychczas używaną w rozporządzeniu klasyfikację wyrobów i usług (PKWiU) do nowej unijnej nomenklatury scalonej (CN) dot. towarów oraz Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług PKWiU z 2015 roku w zakresie usług oraz niektórych towarów, a także lepiej niż dotychczas porządkują niektóre zagadnienia. Co istotne, projekt nie wprowadza merytorycznych zmian w zakresie zwolnień z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących. Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 stycznia 2021 roku i zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw pod poz. 2317. Zachęcamy do dokładniejszego zapoznania się z treścią rozporządzenia w nowej postaci.

W pierwszej kolejności informujemy o zmianie minimalnego wynagrodzenia za pracę, które od 1 stycznia wynosi 2.800 zł brutto. Minimalna stawka godzinowa została z kolei ustalona na kwotę 18,30 zł. Zarazem przypominamy, że zgodnie z ustawą z 10 października 2002 roku o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, wynagrodzenie pracownika zatrudnionego w pełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy nie może być niższe od wskazanego wynagrodzenia minimalnego. Także wypłacanie zleceniobiorcy lub usługodawcy wynagrodzenia za każdą godzinę wykonania zlecenia lub świadczenia usług w wysokości niższej niż obowiązująca wysokość minimalnej stawki godzinowej stanowi czyn zabroniony zagrożony karą grzywny od 1.000 zł do 30.000 zł. Druga zmiana została z kolei wprowadzona przepisami Tarczy Antykryzysowej i dotyczy obowiązku informowania o zawieranych umowach o dzieło. Od 1 stycznia 2021 roku płatnik składek lub osoba fizyczna mają obowiązek informowania ZUS o umowach o dzieło. Warto wskazać, że obowiązek ten nie dotyczy umów o dzieło zawartych z własnym pracownikiem, wykonywanych na rzecz własnego pracodawcy, ale zawartych z innym podmiotem oraz – co naszym zdaniem najważniejsze – umów zawartych z osobami prowadzącymi działalność gospodarczą na wykonanie przez nie usług, które wchodzą w zakres prowadzonej działalności. Umowy zawarte od 1 stycznia 2021 roku trzeba wykazać w nowym formularzu RUD (Zgłoszenie umowy o dzieło). Należy go złożyć w ciągu 7 dni od zawarcia umowy. Warta odnotowania jest także nowelizacja najważniejszego aktu w omawianej materii – kodeksu pracy. Prawodawca wprowadził przepis karny, który w założeniu projektodawców ma usprawnić egzekucję alimentów z wynagrodzenia za pracę. Zgodnie z dodanym przepisem art. 282 § 3 kodeksu pracy sankcjonowane jest wypłacanie pracownikowi wynagrodzenia wyższego niż wynikającego z umowy o pracę, bez dokonywania potrąceń na zaspokojenie świadczeń alimentacyjnych. Pracodawcy, który pomija przepisy dotyczące potrąceń świadczeń alimentacyjnych pracownikowi, będącemu osobą wobec której toczy się egzekucja świadczeń alimentacyjnych oraz egzekucja należności budżetu państwa powstałych z tytułu świadczeń wypłacanych w przypadku bezskuteczności egzekucji alimentów i zalega on ze spełnieniem tych świadczeń za okres dłuższy niż 3 miesiące, grozi w takiej sytuacji grzywna od 1.500 zł do 45.000 zł. Przepis ten obowiązuje już od 1 grudnia 2020 roku.

Dotychczas wyraźny zakaz korzystania z telefonu podczas uczestniczenia w ruchu drogowym mieli tylko kierowcy. Rząd przyjął nowelizację ustawy Prawo o ruchu drogowym, która przewiduje zakaz używania telefonów komórkowych przez pieszych przechodzących przez jezdnię. W trakcie wchodzenia lub przechodzenia przez jezdnię albo torowisko (także w obrębie usytuowanych tam przejść) pieszych obowiązywał będzie zakaz korzystania z telefonów komórkowych oraz innych urządzeń elektronicznych. Za niezastosowanie się do nowych przepisów będą groziły wysokie mandaty, ponadto pieszy uczestniczący w ruchu w sposób nieświadomy bieżącego otoczenia może zostać także posądzony o spowodowanie zagrożenia w ruchu drogowym. Ponadto zmianie ulegną także zasady pierwszeństwa pieszych na drodze: aktualnie przepisy nakazują kierowcom zbliżającym się do przejścia dla pieszych zachowanie szczególnej ostrożności i ustąpienia pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu, natomiast po zmianach, kierowca pojazdu, który zbliża się do przejścia dla pieszych będzie musiał (oprócz zachowania szczególnej ostrożności i ustąpieniem pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu dla pieszych) zmniejszyć prędkość do tego stopnia, aby nie narazić na niebezpieczeństwo pieszego, a także ustąpić pierwszeństwa pieszemu wchodzącemu na przejście. Nowe rozwiązanie ma na celu wymuszenie na kierowcach obowiązek dokładnej obserwacji nie tylko przejścia dla pieszych, ale i jego okolicy. Kierowcy będą musieli stworzyć możliwość bezpiecznego przejścia przez jezdnię, zarówno dla pieszych znajdujących się na przejściu, jak również dla tych, którzy wchodzą na przejście.Przepis dotyczący pierwszeństwa przy wchodzeniu na przejście przez pieszych nie będzie dotyczył tramwajów. Droga hamowania przeciętnego tramwaju z kompletem pasażerów jest bowiem kilkukrotnie dłuższa niż jadącego z tą samą prędkością samochodu osobowego. Dodatkowo rozszerzono dotychczasowy obowiązek zachowania przez pieszego szczególnej ostrożności podczas przechodzenia przez jezdnię lub torowisko również na pieszego wchodzącego na jezdnię lub torowisko.

Przypominamy, że 1 stycznia tego roku weszły w życie zmiany w zakresie objęcia ochroną wynikającą z przepisów konsumenckich także przedsiębiorców będących osobami fizycznymi, zawierających umowę bezpośrednio niezwiązaną z charakterem ich działalności (wpisanym do CEIDG). Wskutek przepisów Tarczy Antykryzysowej nowe prawo zaczęło obowiązywać pół roku później niż zakładano. O założeniach przepisów chroniących jednoosobowych przedsiębiorców pisaliśmy już 6 lutego 2020 roku w Codzienniku Prawnym (http://kancelaria-ostafi.pl/przedsiebiorca-chroniony-jak-konsument/). Warto przypomnieć najbardziej kluczowe zmiany, gdyż od tej pory mogą przekładać się na obowiązujące procedury reklamacyjne oraz wzory umów, które powinny zostać dostosowane do nowych wymogów prawnych. Po pierwsze, nowym uprawnieniem przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną w zakresie umów niezwiązanych z jego zawodowym charakterem jest uprawnienie do odstąpienia od umowy zawieranej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa w ciągu 14 dni bez podania przyczyny i bez ponoszenia kosztów (art. 27 i następne ustawy z 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta). Uwypuklenia wymaga, że ustawa przewiduje także sytuacje, w których od takich umów nie można odstąpić – m.in. w sytuacji, gdy rzecz ulega szybkiemu zepsuciu, gdy rzeczy ze względu na swój charakter zostają połączone nierozerwalnie z innymi rzeczami, a także gdy usługa została w pełni wykonana za wyraźną zgodą konsumenta, który przed świadczeniem został poinformowany, że po jego spełnieniu utraci prawo do odstąpienia od umowy. Przedsiębiorcy świadczący usługi lub oferujący towar powinni pamiętać o poinformowaniu konsumentów (a od 1 stycznia 2021 roku także w/w przedsiębiorców) o prawie odstąpienia od takiej umowy zawieranej na odległość, gdyż w przypadku braku takiej informacji, prawo odstąpienia od umowy wygaśnie dopiero po upływie 12 miesięcy od zakończenia terminu 14-dniowego. Przedsiębiorca wpisany do CEIDG zawierający umowę spoza zakresu jego działalności korzysta także z ochrony przepisów dotyczących konsumenta zawartych w art. 385[1]–385[3] k.c., które dotyczą niedozwolonych postanowień umownych, jak również z większości przepisów dotyczących rękojmi za wady fizyczne lub prawne (na mocy obowiązujących art. 556 [4] i art. 556 [5]) k.c., które jeszcze do niedawna znacznie różnicowały sytuację konsumenta i dowolnego przedsiębiorcy reklamującego towar lub usługę. Wobec obowiązywania opisanej nowelizacji warto zweryfikować obowiązujące w przedsiębiorstwie procedury po zgłoszeniu wad towaru lub usługi, jak również treść stosowanych wzorców umownych, czy nie zawierają klauzul abuzywnych.

Przypominamy, że część przedsiębiorców prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą może ubiegać się o płacenie niższych składek na ubezpieczenie społeczne w ramach programu Mały ZUS plus. O płacenie niższych składek mogą starać się przedsiębiorcy indywidualni, którzy w minionym roku prowadzili działalność co najmniej przez 60 dni, nadto ich przychód w poprzednim roku nie przekroczył 120.000 zł. Jeśli przedsiębiorca prowadził działalność tylko przez część roku, to limit uzyskanych przychodów będzie proporcjonalnie niższy. Skorzystanie z ulgi będzie możliwe, jeśli przedsiębiorca nie łączył zwolnienia z VAT z opłacaniem karty podatkowej oraz nie podlegał ubezpieczeniom z tytułu innej pozarolniczej działalności gospodarczej. Z małej składki ZUS nie mogą też skorzystać przedsiębiorcy, którzy świadczyli na rzecz byłego lub obecnego pracodawcy czynności, które świadczyli też na podstawie umowy o pracę. Kto nie korzystał w 2020 roku z programu ZUS plus, musi w pierwszej kolejności dokonać wyrejestrowania z ubezpieczeń na druku ZUS ZWUA, po czym musi ponownie zgłosić się do ubezpieczeń na formularzu ZUS ZUA/ZZA. Kto natomiast korzystał z programu już w 2020 roku i nadal chce to robić, nie musi dokonywać żadnych dodatkowych czynności. Ci, którzy spełniają warunki umożliwiające im skorzystanie z ulgi będą musieli się jednak pospieszyć, bowiem o mały ZUS można wnioskować tylko do końca stycznia tego roku.

30 listopada 2020 roku weszła w życie tzw. „ustawa antyprzemocowa”, a właściwie ustawa z dnia 30 kwietnia 2020 roku o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, zmieniająca kilka aktów prawnych. Głośno zapowiadana przez Ministerstwo Sprawiedliwości jako panaceum na sprawców przemocy domowej po 6 miesiącach od jej uchwalenia może być wreszcie stosowana. Jakie nowe instrumenty przewidują te zmiany legislacyjne? Przede wszystkim wprowadzono nią możliwość szybkiego odizolowania sprawcy przemocy domowej od ofiary. Chodzi tu m. in. o nowy art. 15aa ustawy o Policji i uprawnienie funkcjonariusza do wydania wobec osoby stosującej przemoc w rodzinie, stwarzającej zagrożenie dla życia lub zdrowia osoby dotkniętej tą przemocą, nakaz natychmiastowego opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakaz zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia. Mogą być one stosowane łącznie i są natychmiast wykonalne. Oznacza to, że już podczas interwencji Policji, domniemany sprawca może zostać zobligowany do opuszczenia mieszkania. Zarazem, aby zwiększyć skuteczność instrumentu wprowadzono do Kodeksu wykroczeń w art. 66b nowy czyn zabroniony, polegający na niestosowaniu się do wydanego przez Policję lub Żandarmerię Wojskową ww. nakazu lub zakazu. Sankcjami za naruszenie wskazanej normy są: kara aresztu (od 5 do 30 dni), kara grzywny (od 20 zł do 5.000 zł) lub ograniczenia wolności (do miesiąca). Warto jednak podkreślić, że osobie, wobec której zastosowano taki zakaz lub nakaz, przysługuje zażalenie, które sąd ma obowiązek rozpatrzyć w ciągu 3 dni od jego wpływu. Ponadto, wyżej opisany zakaz lub nakaz traci moc po 14 dniach od jego wydania. Termin 14-dniowy może jednak zostać przedłużony przez sąd, w sytuacji, gdy wyda on postanowienie o zabezpieczeniu w sprawach o zobowiązanie osoby stosującej przemoc w rodzinie do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazanie zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia. Warto wspomnieć także o wprowadzeniu całego nowego działu do Kodeksu postępowania cywilnego, regulującego sprawy o zobowiązanie osoby stosującej przemoc w rodzinie do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazanie zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia. Pokrzywdzony może złożyć wniosek o wydanie takiego nakazu lub zakazu, do którego sąd musi się ustosunkować w ciągu 30 dni.  Celem przyspieszenia doręczeń, mogą być one dokonywanie przez policjantów lub żandarmów. Jednocześnie ustawodawca nałożył na Policję i Żandarmerię Wojskową obowiązek współdziałania z sądem w wyjaśnianiu sytuacji przemocy w rodzinie, a także informowania pokrzywdzonych o całodobowym telefonie zaufania i możliwości otrzymania pomocy. Zespół kancelarii pozytywnie ocenia dostrzeżenie przez ustawodawcę skali problemu przemocy domowej i wprowadzenie instrumentów, za pomocą których osoba pokrzywdzona może dużo szybciej uwolnić się od sprawcy. Jednocześnie nie sposób pominąć, że osłabione zostały gwarancje konstytucyjne wobec osób podejrzewanych o przemoc domową, które natychmiastowo będą musiały opuścić mieszkanie.  Sprawy te oparte są na przeciwstawnych zeznaniach, które mogą prowadzić do niezgodnych ze stanem faktycznym wniosków funkcjonariuszy.

Informacją, która ucieszy kierowców, jest brak obowiązku posiadania przy sobie dokumentu prawa jazdy od 5 grudnia 2020 roku. Warto przypomnieć, że kierujący już nie muszą mieć przy sobie dowodu rejestracyjnego czy dowodu posiadania polisy OC. Do 5 grudnia 2020 roku osoba, która miała uprawnienia do prowadzenia pojazdu, ale nie posiadała przy sobie fizycznie dokumentu narażała się na odpowiedzialność z art. 95 kodeksu wykroczeń, t.j. grzywnę do 250 zł (w większości wypadków mandat karny w wysokości 50 zł). Obecnie, zwłaszcza w pierwszych tygodniach obowiązywania przepisu, Policja zaleca jednak weryfikację danych zamieszczonych w bazie lub mimo wszystko zabranie dokumentu (bądź dostęp do aplikacji mObywatel). Dane uprawnionego można zweryfikować poprzez portal: https://www.gov.pl/web/gov/uslugi-dla-obywatela/#kierowcy-i-pojazdy. Niezależnie od powyższego procedowany jest obecnie projekt zmiany ustawy Prawo o ruchu drogowym, dotyczący pierwszeństwa pieszych znajdujących się przy przejściu, dozwolonej prędkości w terenie zabudowanym oraz minimalnej odległości od poprzedzającego pojazdu. W przypadku uchwalenia przepisów w projektowanym kształcie kierowca pojazdu, który zbliża się do przejścia dla pieszych będzie musiał – poza zachowaniem szczególnej ostrożności i ustąpieniem pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu dla pieszych – zmniejszyć prędkość tak, aby nie narazić na niebezpieczeństwo pieszego i ustąpić pierwszeństwa pieszemu wchodzącemu na przejście. Po zmianach, dopuszczalna prędkość pojazdów na obszarze zabudowanym będzie wynosić 50 km/h – bez względu na porę doby – obecnie między godziną 23.00 a 5.00 jest to 60 km/h. Ponadto, na autostradach i drogach ekspresowych bezpieczna odległość między pojazdami wynosić będzie w metrach połowę aktualnej prędkości w kilometrach. Zespół Kancelarii podąża na bieżąco za zmianami legislacyjnymi dotyczącymi bezpieczeństwa w ruchu drogowym i posiada bogate doświadczenie w reprezentowaniu zarówno pokrzywdzonych, jak i oskarżonych o przestępstwa i wykroczenia drogowe.

Ustawa prawo własności przemysłowej przewiduje, że aby utrzymać uzyskane raz prawo ochronne na znak towarowy, nie wystarczy tylko dokonać rejestracji i przechowywać certyfikat otrzymany z Urzędu Patentowego. Przede wszystkim należy swoje oznaczenia używać. Co to właściwie oznacza? Jak często trzeba podejmować działania? Dotychczas było to uregulowanie bardzo nieprecyzyjne i sprawiało wiele problemów natury orzeczniczej. Uściślił to Sąd UE, który potwierdził wygaśnięcie jednego z należących do firmy Electrolux znaku towarowego. Sąd uznał, że nie był on regularnie, stale i rzeczywiście używany na terenie UE. Sporadyczna sprzedaż wąskiej grupie konsumentów czy jednorazowe zamieszczenie w materiałach reklamowych to zdaniem sądu za mało. O używaniu znaku towarowego może świadczyć tylko regularne umieszczanie go na towarach lub przy usługach, na dokumentach związanych z wprowadzaniem produktu do obrotu czy posługiwanie się nim w celach reklamowych. Właściciel znaku towarowego ma 5 lat na rozpoczęcie używania znaku towarowego, licząc od daty udzielenia tego prawa.